PROLOG.

 Boję się zbliżyć, a nienawidzę być sam.

Tęsknię za tym stanem, gdy nie czułem nic.

Im wyżej się wespnę, tym niżej upadnę.

Nie mogę utopić moich demonów, one wiedzą jak pływać.

~

Daisy docisnęła pedał gazu w momencie, w którym zjechała z głównej drogi i zobaczyła przed sobą rozciągający się las. Miała nadzieję, że żaden nadgorliwy stróż prawa nie miał dzisiaj ochoty na patrolowanie tego terenu, gdyż ona nie miała ochoty zwalniać. Kolejna kłótnia z Tamsin sprawiła, że dziewczyna nie była już w stanie wytrzymać i nawet Dylan nie mógł przekonać jej, że jazda gdy jest się wściekłym i dopiero zdało się na prawo jazdy nie jest dobrym pomysłem. Szczególnie, że na dworze robiło się ciemno, a policja zaleciła ostrożność w związku ze wzmożoną przestępczością w ostatnich tygodniach.

Sydney nigdy nie było miastem, do którego powinieneś przyjeżdżać, jeżeli szukasz bezpieczeństwa, więc ten argument był ostatnim, który przekonałby Daisy do pozostania pod jednym dachem z Tamsin. W telewizji wciąż mówili o kradzieżach i pobiciach, ale Daisy nie mieszkała w dzielnicy, w której przydarzało się to często.

Brunetka pokręciła głową i ponownie skupiła się na drodze, włączając reflektory ponieważ drzewa rzucały długie cienie i zasłaniały ostatnie promienie słońca. Daisy nuciła pod nosem piosenkę Bring Me The Horizon, próbując wyrzucić z głowy słowa starszej siostry. Tamsin miała ogromny problem z tym, że Daisy i Dylan nie byli prawdziwymi dziećmi państwa Rogers. Zostali adoptowani mając po cztery lata i od tamtej pory Tamsin musiała dzielić wszystko z "rodzeństwem", czego nie omieszkała wypominać przy każdej możliwej okazji. Tym razem dodała wzmiankę o tym, dlaczego Daisy i Dylan zostali oddani – oni tego nie wiedzieli, Tamsin prawdopodobnie też nie, a powiedziała to tylko po to, by zdenerwować Daisy. 

Niechciane dzieci z przypadku, które na siłę wciskają się do szczęśliwej rodziny, psując wszystko. 

Niby nic, ale jednak Daisy miała dość bycia traktowaną jak balast. Nie chciała powiedzieć czegoś, czego później by żałowała, dlatego wyszła i teraz jechała przez las na obrzeżach miasta, nie myśląc nawet o powrocie. Nie w tej chwili, ani nawet w kilka najbliższych godzin.

W pewnym momencie dziewczyna usłyszała trzask, przebijający się przez głośną muzykę. Wyłączyła odtwarzacz i spojrzała we wsteczne lusterko, lecz niczego nie zobaczyła. Dopiero za drugim odgłosem zorientowała się, iż dźwięk dochodzi z jej własnego samochodu, który nagle zaczął zwalniać. Udało jej się jeszcze zjechać na pobocze, nim silnik całkowicie się wyłączył. Daisy uderzyła dłońmi o kierownicę, uruchamiając przy tym klakson i zaklęła pod nosem. Następnie wysiadła i zostawiając otwarte drzwiczki obeszła samochód od przodu.

Dym, który wydobył się spod maski sprawił, że brunetka miała ochotę krzyczeć. Nie znała się na samochodach, więc nie wiedziała jak poważne jest uszkodzenie i jak długo będzie musiała czekać na naprawę. Mimo wszystko od razu zadzwoniła po pomoc drogową i postarała się jak najdokładniej wytłumaczyć miejsce swojego pobytu, ponieważ nie uśmiechało jej się czekanie w środku lasu, gdy było już naprawdę ciemno.

– Niech pani zostanie tam gdzie jest, już wysyłamy jednego z naszych ludzi. Pomoc powinna pojawić się do pół godziny – usłyszała Daisy, po czym podziękowała i rozłączyła się, opuszczając maskę z trzaskiem i siadając na niej. Sama była sobie winna. Gdyby posłuchała Dylana, teraz siedziałaby pod kołdrą oglądając kolejny odcinek American Horror Story. 

Momentalnie znienawidziła się za to, że pomyślała o owym serialu, w którym często ktoś kogoś mordował i ogólnie nie było tam zbyt wesoło. Znajdowała się w lesie, dookoła nie było żywej duszy, wszędzie było cicho, a jedynym źródłem światła były białe reflektory, które oświetlały drogę jedynie z przodu. 

– Brawo, Rogers, znów masz szczęście... – mruknęła do siebie, obejmując się ramionami i ciągle rozglądając się na boki. Kiedy usłyszała silnik nadjeżdżającego samochodu i zobaczyła zbliżające się światła, na moment narodziła się w niej nadzieja, że jednak nie będzie musiała tak długo czekać, lecz po chwili uświadomiła sobie, że to niemożliwe, by pomoc drogowa zjawiła się w tak szybkim tempie. 

Wstała i podeszła bliżej drogi uważnie wpatrując się w jedną stronę, a kiedy samochód się zbliżył, mogła dostrzec, że faktycznie nie była to pomoc drogowa, tylko jakieś czarne sportowe auto. Problem w tym, że zaczęło się ono zatrzymywać, zaś Daisy nie miała pojęcia co powinna zrobić. 

Wsunęła dłoń do kieszeni bluzy i wyjęła komórkę, po czym włączyła klawiaturę i schowała telefon z powrotem, trzymając palec tuż nad jedynką, czyli szybkim wybieraniu przypisanemu Dylanowi. Zrobiła to na wszelki wypadek, gdyby potrzebowała pomocy. Przysunęła się do swojego samochodu i zmrużyła oczy, gdy obce auto zatrzymało się tuż obok tego należącego do niej. Drzwiczki otworzyły się, zaś Daisy mogła dostrzec jedynie zarys wysokiej męskiej sylwetki o dość szerokich barkach. 

– Kłopoty z samochodem? – spytał mężczyzna z lekkim australijskim akcentem. Po jego głosie Daisy wnioskowała, iż nie jest wiele starszy od niej, aczkolwiek ton brzmiał głęboko i był nieco zachrypnięty. Dziewczyna przełknęła ślinę i rzuciła okiem w kierunku dymiącej maski. 

– Tak, ale już zadzwoniłam po pomoc – odparła mając nadzieję, że brzmi wystarczająco pewnie, chociaż dłonie zaczęły jej drżeć. Ktoś mógłby uznać to za dziwne, lecz ona miała za sobą zbyt wiele złych doświadczeń, by zachowywać się swobodnie w podobnych sytuacjach. 

– Właśnie zjechałem z autostrady i mogę ci powiedzieć, że twoja pomoc na pewno nie dotrze do lasu szybko, a to dość nierozsądne zostawać tutaj, szczególnie dzisiaj – odpowiedział nieznajomy, wciąż nie wchodząc w zasięg reflektorów, jak gdyby nie chciał, by Daisy dostrzegła jego twarz. 

– Dlaczego "szczególnie dzisiaj"? – spytała brunetka i zamrugała, chcąc bardziej przyzwyczaić oczy do ciemności. 

– Jak masz na imię? – usłyszała w odpowiedzi i uniosła brwi ku górze, robiąc jeszcze jeden krok w tył. Poczuła jak jej łydki uderzają w oponę, pokazując, że już nie ma gdzie się cofnąć. – Ja jestem Luke i bardzo chętnie ci pomogę. 

– Daisy. I niby dlaczego miałabym chcieć twojej pomocy? Nie sądzę, żebyś dał radę naprawić mój samochód – stwierdziła Daisy sceptycznie, wciąż zachowując ostrożność i nie spuszczając wzroku z niepokojącego mężczyzny, który stał w miejscu z rękami w kieszeniach spodni. 

– Nie chciałem naprawiać twojego samochodu. Oferuję, że zabiorę cię w bezpieczne miejsce, bo naprawdę nie chcesz tu teraz... Daisy? – przerwał nagle, zwracając większą uwagę na jej imię, niż byłoby to mile widziane przez dziewczynę. – Daisy Rogers? 

– Okej, teraz zaczynasz mnie przerażać. Znamy się? 

Palec Daisy w kieszeni zbliżył się do ekranu telefonu, gdy dziewczyna już miała naciskać jedynkę i połączyć się z bratem, lecz w ostatniej chwili coś ją powstrzymało. Chłopak ją zaciekawił i skoro ją znał, nie powinien sprawiać kłopotów, prawda? A może po prostu była zbyt naiwna. 

– Twoje nazwisko jest na liście – mruknął Luke niezrozumiale, teraz podchodząc nieco bliżej i kładąc dłoń na ramieniu Daisy, która momentalnie się odsunęła. – Naprawdę radzę ci wsiąść do mojego samochodu, Daisy – dodał, lecz widząc brak reakcji z jej strony westchnął zirytowany. – Obiecuję, że wyjaśnię wszystko po drodze. Nie zrobię ci krzywdy, chcę tylko pomóc. 

Daisy przestępowała niepewnie z nogi na nogę, rozglądając się dookoła i gorączkowo myśląc. Jeśli faktycznie było tak, jak mówił Luke, będzie musiała czekać tutaj jeszcze przez długi czas. Poza tym musiała wiedzieć skąd chłopak ją zna i o jaką listę chodziło. Westchnęła głośno i z jękiem irytacji skierowała się do jego samochodu. Luke podbiegł za nią i szybko otworzył dla niej drzwi od strony pasażera, a następnie sam usiadł za kierownicą. Nie minęła nawet sekunda, a czarny samochód z piskiem opon ruszył drogą przed siebie, zostawiając za nimi tumany kurzu. 

Nim Daisy miała okazję zadać jakiekolwiek pytanie, w samochodzie rozległ się pojedynczy dźwięk, zaś Luke nacisnął jakiś guzik i dziewczyna usłyszała obcy głos. 

– Luke, idioto, gdzie jesteś? Troy wygra, jeśli się nie ruszysz. Poza tym policja już wie o wyścigu i za około piętnaście minut będą na mecie. 

– Spokojnie, Clifford. Za piętnaście minut będziemy już u Ashtona – odpowiedział Luke i rozłączył się. W tej samej chwili samochód zaczął niebezpiecznie przyspieszać, zaś wskazówka prędkościomierza zbliżała się do stu dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Nie martw się, Daisy. Porozmawiamy, gdy dotrę na metę – rzucił lekko Luke i zacisnął dłonie na kierownicy. Dziewczyna przełknęła ślinę, nie będąc w stanie się odezwać. 

Właśnie wtedy zobaczyła we wstecznym lusterku światła policyjnego radiowozu i zaczęła zastanawiać się, w co tak właściwie się wplątała.

Dzień dobry. To moje pierwsze fanfiction, więc mam nadzieję, że będziecie wyrozumiali. Byłoby miło, gdyby ktoś zostawił chociaż krótką opinię. I proszę o wcześniejsze zapoznanie się z wszystkimi zakładkami, żeby nie było nieporozumień. Z góry dziękuję! ;-)