ROZDZIAŁ 01.

Nie wiem dokąd zmierzasz, 

Ale czy znajdzie się tam trochę miejsca dla jeszcze jednej zmartwionej duszy?

Nie wiem dokąd idę, ale nie wydaje mi się, żebym szedł do domu.

MUZYKA

Daisy Rogers niestety należała do osób, które najpierw robią, a dopiero potem myślą. Wbrew jej naturze byłoby zastanawianie się nad wykonywanymi czynnościami, takimi jak chociażby wsiadanie do samochodu obcej osoby tylko dlatego, że ta mówi, iż cię zna. Jednak gdy już to zrobiła, zaczynała żałować. W filmach prześladowcy zawsze najpierw zdobywali dane o swojej następnej ofierze. Poza tym czy to nie dziwne, że Luke zjawił się akurat w tym miejscu, akurat wtedy, kiedy jej samochód się zepsuł? Daisy chciałaby w tej chwili wierzyć w głupie przypadki i zbiegi okoliczności. 

– Wiesz co? Zmieniłam zdanie, chcę wysiąść – powiedziała szybko, mając nadzieję, że w jej głosie nie słychać rosnącej paniki. Sportowy samochód nie zwalniał nawet na moment, a gdy Luke znów skręcił, Daisy wpadła wprost na niego, boleśnie uderzając głową w jego ramię. 

– Zapnij cholerne pasy i nie rozpraszaj mnie, bo inaczej wysiądziesz od razu na tamten świat – odparł Luke niskim głosem, zaciskając dłonie mocniej na kierownicy. Brunetka szybko zastosowała się do rady odnośnie pasów bezpieczeństwa, nerwowo zerkając we wsteczne lusterko. Czerwone i niebieskie światła wciąż migotały, jednak po chwili dotarły do nich również pomarańczowe, znajdujące się przed nimi. 

– Luke, myślę, że to... – zaczęła Daisy, zaś jej zielone oczy otworzyły się szeroko na widok znaków ostrzegawczych. 

– Trzymaj się czegoś, będziemy musieli przeskoczyć – poinformował ją chłopak i zanim Daisy miała szansę zaprotestować, Luke wjechał prosto w pomarańczowy znak, przewracając go. Po chwili poczuła jak samochód zjeżdża z podłoża, wyskakując w powietrze z prędkością dwustu kilometrów na godzinę. Wtedy już nie mogła powstrzymać krzyku. Z całej siły zacisnęła dłoń na ramieniu Luke'a, drugą opierając na szybie. 

Samochód uderzył o beton po drugiej stronie rozwalonego mostu sprawiając, że Daisy podskoczyła na swoim siedzeniu i dopiero pasy bezpieczeństwa ściągnęły ją w dół, pozbawiając przy tym oddechu. Całe jej ciało drżało, gdy próbowała się uspokoić, ale zwyczajnie nie potrafiła. Luke nie zwolnił nawet teraz, gdy policja została po drugiej stronie. 

– Wszystko w porządku? – spytał po chwili, kątem oka patrząc na siedzącą obok dziewczynę. Daisy podejrzewała, że nie wygląda dobrze, bo też tak się nie czuła. Przed oczami zaczęły pojawiać się czarne plamy, zaś powietrze w ogóle nie chciało wpływać do jej płuc. Doskonale wiedziała co to oznacza i miała ochotę się rozpłakać. Szybko puściła wciąż ściskane ramię Luke'a i schowała twarz w dłoniach, przyciskając palce do zamkniętych oczu. – Otwórz sobie okno, to na pewno pomoże – poradził spokojnie Luke, a Daisy naprawdę z trudem powstrzymywała się przed uduszeniem go. 

– Zatrzymaj ten pieprzony samochód! – krzyknęła wściekle, ale pod koniec jej głos lekko się załamał. Zamiast jej posłuchać, Luke sięgnął przed nią i nacisnął odpowiedni guzik, a po chwili Daisy poczuła podmuch zimnego powietrza na twarzy. – Jesteś nienormalny. 

– Już to gdzieś słyszałem – odparł rozbawiony. Daisy odsunęła ręce od twarzy, zaciskając je następnie na udach i odwróciła głowę w stronę Luke'a. Światło wydobywające się z wnętrza samochodu umożliwiało jej dokładniejsze przyjrzenie się temu jak wyglądał. 

Mógł mieć najwyżej dwadzieścia lat i był naprawdę cholernie przystojny. Przyjaciółka Daisy, Anette, uważała, że dziewczyna ma fatalny gust, ale brunetka podejrzewała, że tutaj nawet panna Lawer przyznałaby jej rację. Luke miał wyraźnie zarysowane kości policzkowe i nos, który Daisy uznała za uroczy, chociaż zdziwiła ją ta myśl. Dolna warga była nieco pełniejsza od górnej i zdobił ją srebrny kolczyk, który zauważyła dopiero wtedy, gdy Luke na ułamek sekundy odwrócił się w jej stronę. Wtedy mogła dostrzec również kolor jego oczu i chociaż pewnie była to gra świateł, wydawały się one mieć niesamowicie błękitny kolor. Dopełnieniem wszystkiego były blond włosy, które układały się do góry i wyglądały na miękkie w dotyku. Daisy niemal ucieszyła się widząc, że chłopak miał drobne problemy z cerą, bo w przeciwnym razie uznałaby go za zbyt idealnego. 

Miał na sobie dopasowane do ciała czarne jeansy z dziurami na kolanach, koszulkę z logo Sleeping With Sirens i na to narzuconą bluzę również w czarnym kolorze. Na pewno nie miał problemów z dziewczynami i to niepokoiło Daisy, ponieważ jej relacje z płcią przeciwną były na bardzo niskim poziomie. 

– Najwyraźniej nie wszystkim podoba się perspektywa śmierci w wypadku samochodowym – mruknęła brunetka złośliwie, wyciągając z kieszeni komórkę. Miała trzy nieodebrane połączenia od Dylana i kilka wiadomości od Anette. Odpisała przyjaciółce, że wszystko z nią w porządku, po czym wyciszyła urządzenie, nie mając wielkiej ochoty na rozmowę z kimkolwiek innym. 

– A tobie jaka perspektywa śmierci się podoba? – spytał Luke nazbyt poważnie, by Daisy nie uznała, że sobie z niej kpi. Ten chłopak naprawdę ją niepokoił. Na początku wydawał się być w porządku, w końcu zaproponował jej pomoc i dojazd w bezpieczne miejsce; jednak teraz zachowywał się nieco inaczej. Jakby... może sam żałował, że ją wziął? Ale w takim razie z jakiego powodu nie chciał jej wypuścić?  

– Gdybym miała sobie sama wybierać, skoczyłabym z wysokiego budynku. Minimum dwanaście pięter, dla pewności – odparła Daisy tym samym tonem, odwracając wzrok na krajobraz za oknem. Niewiele widziała przez prędkość, oraz ciemność panującą już na dworze. – Zawsze zastanawiałam się, czy życie faktycznie przelatuje przed oczami – dodała bardziej do siebie, niż do niego, opierając policzek na dłoni i wzdychając cicho. 

– Pięknie, mam w samochodzie paranoiczkę ze skłonnościami samobójczymi – usłyszała w odpowiedzi. Luke ponownie ostro skręcił kierownicę, a wtedy Daisy ujrzała, że wjechali już na dzielnicę mieszkalną. 

– Zamknij się. 

Daisy nie ukrywała, że czasami myślała o samobójstwie. Kto w jej sytuacji by nie myślał? Nigdy nie poznała swoich rodziców, zaś większą część życia spędziła w szkołach reform dla dziewcząt, gdzie traktowano ją gorzej niż w więzieniu. Była bita, poniżana i krzywdzona psychicznie. Znamiona tych wydarzeń miała ze sobą do dziś. Jednak prawda była taka, że nie potrafiłaby zostawić Dylana, poza tym za bardzo się bała, by móc odebrać sobie życie. Ale o tym nie miała zamiaru mówić temu arogantowi, jakim był Luke. 

Samochód w końcu zatrzymał się z piskiem opon, a do uszu Daisy dotarły krzyki z zewnątrz. Zamrugała i dostrzegła dziesiątki młodych osób, które skandowały teraz imię Luke'a. Brunetka spojrzała na swojego towarzysza, który uśmiechał się głupkowato. Odpięła pas i wysiadła, momentalnie opierając się o karoserię, by się nie przewrócić. Ta jazda zdecydowanie jej nie służyła.  

– Luke, jesteś pierwszy! Hood zadzwonił po policję i podał im twoją trasę, żeby jechali za tobą, ale to Troy dał się złapać na George Street! – krzyczał chłopak, którego włosy miały pudrowo-różowy kolor. Podszedł bliżej i z całej siły klepnął Luke'a po plecach. Daisy przyjrzała mu się uważnie, będąc pewną, że już go gdzieś widziała. Te zielone oczy, kształt ust... 

– Przysięgam, że Calum kiedyś nie wyjdzie z tego żywy – rzucił Luke, rozglądając się, prawdopodobnie w poszukiwaniu wspomnianego przez siebie chłopaka. Daisy również okręciła się na pięcie. Znajdowali się na jakimś dużym parkingu, gdzie zaparkowano dziesiątki sportowych samochodów. Większość osób miała na sobie ciemne ubrania, jakby należeli do tej samej sekty. W dłoniach trzymali butelki z alkoholem, co chyba nie było dobrym połączeniem z samochodami. – Przyślij go do mnie, kiedy go spotkasz, Michael – dodał chwilę później, a Michael zasalutował i odszedł, zanosząc się śmiechem. Chyba nawet nie zauważył Daisy, która trzymała się za Lukiem. Przez to, iż blondyn był o wiele wyższy od niej i naprawdę szeroki w ramionach, mógł z łatwością ją zasłonić, co jej jak najbardziej odpowiadało.   

– Cholera, nie dość, że wygrał, to jeszcze zgarnął po drodze pannę! Luke, nie przestajesz mnie zadziwiać! 

Brunetka odwróciła się w stronę z której dobiegał głos i zobaczyła kolejnego mężczyznę z butelką piwa w dłoni. Miał lekko kręcone włosy, roziskrzone oczy i dołeczki w policzkach, wywołane szerokim uśmiechem. Już rozkładał szeroko ręce, chcąc objąć jedną z nich Daisy, ale Luke stanął mu na drodze, za co dziewczyna chciała mu dozgonnie podziękować. Mogła znieść taki sposób wyrażania się o niej, ale gdyby ten dziwak ją dotknął, zaczęłaby krzyczeć. 

– Ashton, zmywamy się, za moment będą tu gliny – poinformował go Luke, kiwając głową w stronę, z której przyjechał. Ashton skinął ze zrozumieniem i jeszcze raz spojrzał na Daisy, puszczając jej oczko, po czym uniósł butelkę w górę, odwracając się do reszty. 

– Impreza u mnie! – krzyknął, wywołując tym za sobą jeszcze głośniejszą kanonadę. Ludzie zaczęli wsiadać do aut i po kolei odjeżdżać z parkingu, wrzeszcząc przy tym wniebogłosy. – Zabierasz tą małą ze sobą? – spytał, wskazując na Daisy. Ta już otwierała usta, by coś mu powiedzieć, ale Luke ją ubiegł. 

– Wpadam tylko po moją gitarę, dzisiaj nie mam czasu na nic więcej – stwierdził Luke, wciskając dłonie mocniej w kieszenie spodni. Obserwując go Daisy powiedziałaby, że nagle zaczął się bardzo denerwować, ale nie rozumiała dlaczego miałby. Popatrzyła na jego zaciśniętą szczękę i wtedy uświadomiła sobie, że Luke wcale nie patrzy na Ashtona. Brunetka odwróciła się i dostrzegła, że uwagę Luke'a przykuwa wysoka i szczupła blondynka, stojąca obok czerwonego samochodu. Skrzyżowała ramiona na klatce piersiowej, co tylko sprawiło, że jej biust bardziej wychodził ponad dekolt bluzki. Mogłaby być bardzo ładna, gdyby nie pogarda wymalowana na jej twarzy. 

Daisy nie mogła powstrzymać myśli o tym, co łączyło ją z Lukiem i dlaczego tak zareagował na jej obecność, mimo iż nie było to jej sprawą. 

– W porządku, widzimy się u mnie. 

Po tych słowach Ashton odwrócił się i szybko odbiegł w przeciwnym kierunku. Luke z rozmachem otworzył drzwi samochodu po stronie pasażera, a sam usiadł za kierownicą i ponownie odpalił silnik. Daisy westchnęła i wsiadła, nie widząc dla siebie innych perspektyw. 

– Muszę na chwilę wstąpić do Ashtona, później pojedziemy do mnie i pokażę ci tą listę, o której mówiłem – powiedział Luke chłodno, wyjeżdżając z parkingu za sznurem innych samochodów. Brunetka jedynie kiwnęła głową, nie mając ochoty bardziej złościć Luke'a. Z jakiegoś powodu uważała, że tak będzie lepiej. 

MUZYKA

Dom Ashtona wyglądał dokładnie tak, jak Daisy go sobie wyobrażała. Był bardzo duży, podjazd zastawiony był kilkoma samochodami, z dachu zwisały kawałki... papieru toaletowego? Dziewczyna zmrużyła oczy i wtedy mogła z całym przekonaniem stwierdzić, że owszem, był to papier toaletowy. W każdym oknie paliło się światło, a głośna muzyka dobiegała do niej nawet tutaj. 

– W zasadzie to dom bractwa, ale Ashton nimi rządzi i tutaj mieszka, więc uważa go za swój – powiedział Luke, gdy Daisy stanęła obok niego na skraju podjazdu. Schowała dłonie do kieszeni bluzy i odetchnęła, kierując się za tłumem do środka. Ashton musiał być bardzo popularny, bo zjawiło się chyba pół miasta. 

W środku było jeszcze tłoczniej i jeszcze bardziej głośno. Muzyka dudniła w piersi Daisy, gdy ta szła za Lukiem przez korytarz, by dostać się do salonu. Za wszelką cenę starała się unikać zbliżonego kontaktu ze spoconymi ciałami uczestników imprezy, ale nie zawsze jej się to udawało. Mogła tylko chować odsłonięte części ciała. 

– Zaczekaj tutaj przez chwilę, dobrze?! – krzyknął Luke, chcąc, by usłyszała go przez dźwięki piosenki. Daisy pokiwała twierdząco głową, nie próbując nawet mu odpowiedzieć. Ustawiła się pod jedną ze ścian za stolikiem z alkoholem i obserwowała poruszających się ludzi, których widziała na oczy po raz pierwszy. 

– Daisy Rogers? – usłyszała po chwili i odwróciła się w bok, by prawie uderzyć swoim ciałem o klatkę piersiową wyższego chłopaka. Podniosła wzrok, teraz patrząc w ciemne oczy kogoś, kogo rozpoznała bez problemu. 

– Calum Hood – mruknęła z niechęcią, już wiedząc dlaczego to imię wcześniej wydało jej się znajome. Calum uczęszczał z nią na niektóre z wykładów i zawsze siadał obok, przysuwając się zdecydowanie zbyt blisko. Dodatkowo w tak irytujący sposób czochrał jej włosy, bo wiedział, że doprowadza ją to do szału. – Dlaczego twój widok w takim miejscu mnie nie dziwi? 

– Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego tobie. Co cię sprowadza do tej krainy rozpusty? – spytał ironicznie, opierając się ramieniem o ścianę tuż przy niej i upijając łyk trunku z plastikowego kubka. Jego czarne włosy sterczały każdy w inną stronę, jakby dopiero co wstał z łóżka. I znając jego prawdopodobnie tak właśnie było, a w jednej z sypialni na górze dochodziła do siebie jakaś długonoga piękność. 

– To nie twoja sprawa. Idź dręczyć kogoś innego – odparła, zadzierając dumnie podbródek do góry i odwracając wzrok od bruneta. Dyskretnie zaczęła przesuwać się w lewo, by zwiększyć dystans między nimi, ale Calum wyczuł to i szybko oparł dłoń po drugiej stronie jej głowy, teraz znajdując się przed nią. 

– Jak zwykle nerwowa. Co byś powiedziała na jeden taniec, hm? – zamruczał Hood, przysuwając swoją twarz nieco bliżej. Daisy odwróciła się tak, że jego nos przesunął się po jej policzku. Jak zwykle poczuła przemożny przymus odepchnięcia go od siebie, bo najzwyczajniej w świecie nienawidziła, gdy ktoś ją dotykał, ale gdyby chciała to zrobić, znów ona musiałaby dotknąć jego. 

– Hood, daję ci dokładnie trzy sekundy. Później Ashton będzie musiał wstawiać nową szybę w drzwiach na taras. 

Brunetka nigdy nie pomyślałaby, że czyjś głos będzie dla niej takim zbawieniem. Ciało Caluma najpierw zesztywniało, zaś później dziewiętnastolatek cofnął się, odsłaniając Luke'a. Jedna z jego dłoni mocno zaciskała się na pasku futerału gitary przewieszonej przez ramię, a druga była opuszczona wzdłuż boku, również zaciśnięta w pięść. Gdyby Daisy zobaczyła go teraz po raz pierwszy, prawdopodobnie zaczęłaby uciekać. 

– Spokojnie, Hemmings. Daisy to moja koleżanka z uczelni – wytłumaczył się Calum, całkowicie odsuwając się od brunetki, która objęła się ramionami i wcisnęła w ścianę tak bardzo, jak tylko dała radę. Czuła, że musi się umyć. Terapeutka zawsze powtarzała, że to tylko urojenie, ale było ono bardzo silne. 

– W tej chwili mam to w dupie, więc dobrze ci radzę, znikaj stąd. O wzywaniu glin porozmawiamy później – powiedział ostro Luke, przeszywając kolegę wzrokiem. Brunet mruknął coś pod nosem i niemal odbiegł do Daisy, znikając w tłumie. Luke podszedł do niej i lekko odgarnął kosmyk włosów z jej twarzy, ale czując jak dziewczyna wzdryga się pod jego dotykiem odsunął dłoń. – My... lepiej chodźmy – rzucił schrypniętym głosem i odwrócił się na pięcie, torując im drogę do wyjścia. 

Kolejna jazda samochodem minęła w całkowitej ciszy. Luke siedział sztywno za kierownicą, a Daisy nie miała pojęcia co takiego zrobiła. Otuliła się szczelniej bluzą i ciągle zagryzała wargę, żeby powstrzymać niepotrzebne pytania cisnące się na usta. Sytuacja z Calumem widocznie wytrąciła blondyna z równowagi, a może coś stało się wcześniej, gdy Luke zostawił ją w salonie. Cokolwiek to było, odebrało Luke'owi cały jego humor, którego i tak wcześniej nie miał za dużo. Był dość zmienny. W jednej chwili się uśmiechał, a zaraz odcinał się od wszystkich i milczał. Daisy praktycznie w ogóle go nie znała, dlatego nie tworzyła głupich teorii na jego temat, aczkolwiek chciałaby wiedzieć coś więcej.

– Jesteśmy na miejscu – powiedział Luke po jakimś czasie i wyciągnął kluczyk ze stacyjki. Nie borykał się wyciąganiem gitary z tylnego siedzenia, po prostu wysiadł i skierował się w stronę domu, nie oglądając się za siebie. Daisy szybko wysiadła i podbiegła do niego, trzymając się nieco z tyłu, by móc obejrzeć rezydencję. 

Bo tym właśnie był dom, do którego Luke ją przywiózł. Duża dwupiętrowa posiadłość w białym kolorze ogrodzona była wysokim kamiennym murem, za którym rozciągał się ogród z dość dawno niekoszoną trawą. Kamienna dróżka prowadziła do ciemnobrązowych drzwi z mosiężną kołatką. Budynek musiał stać tutaj od bardzo dawna, chociaż farba wyglądała na świeżą. 

– Mieszkasz tutaj? – wykrztusiła Daisy, nawet nie próbując ukryć podziwu. Szczerze mówiąc... Luke nie wyglądał na bogatego chłopaka i gdyby nie to, że widziała jego samochód, powiedziałaby, iż mieszka w gorszej dzielnicy Sydney. Jednak znów pierwsze wrażenie nie okazało się trafne. 

– Ta, z Michaelem. Okazjonalnie nocuje tu Ashton, albo ten idiota, Calum. Dzisiaj raczej żadnego z nich nie będzie – odparł blondyn, otwierając i przytrzymując dla niej drzwi. Gdy zapalił światło w korytarzu, Daisy zaczęła okręcać się dookoła, chcąc dostrzec wszystko. Dominowały tutaj białe kolory i ciemne meble z drewna. Gdzieniegdzie na ścianach wisiały obrazy sztuki nowoczesnej, pomieszane z replikami najsławniejszych dzieł renesansowych. Było to dość dziwne połączenie, ale brunetka nie narzekała. Sztuka była czymś, co kochała i o czym mogła rozmawiać ciągle. 

Gdyby nie porozwalane po podłodze ubrania, pudełka od pizzy i różne inne dziwne rzeczy, uznałaby, iż mieszka tutaj wysoko postawiona rodzina arystokratów. Jednak nie dało się ukryć, że rezydują tutaj nastoletni chłopcy. 

– Lista jest w salonie. 

Zielonooka zamrugała kilka razy i kiwnęła głową, podążając za Lukiem. Ich kroki odbijały się echem, wywołując u niej dziwne uczucie. Ten dom był ogromny, a mieszkała tutaj tylko dwójka, czasem czwórka, osób? To musiało być okropne, szczególnie nocą. Stare domy przeważnie wydają nieprzyjemne odgłosy. 

Luke rzucił czarną bluzę na kanapę i podniósł ze stolika niewielką czarną kopertę, którą następnie wręczył czekającej Daisy. Dziewczyna usiadła i zaczęła obracać ją w dłoniach. Złote litery wtłoczone były w papier, układając się w słowo SINISTER. 

– Co to oznacza? – spytała, pokazując palcem na napis. Luke opadł na miejsce obok niej i westchnął, wzruszając ramionami. 

– Tu jest właśnie problem. Sinister to nazwa wyścigu, który odbywa się w Sydney co pięć lat. To... niebezpieczne wydarzenie, bo wszystkie chwyty są dozwolone. Jakby ci to bardziej zobrazować... gdyby ktoś podłożył ci bombę w samochodzie i zdetonował ją tuż przed metą, żeby wygrać, nie poniósłby konsekwencji – mówił powoli Luke, przyglądając się reakcji Daisy. Dziewczyna wiedziała, że jest obserwowana, dlatego starała się zachować spokój. Nie widziała sensu w tym wszystkim. Jak ktoś powiązał ją z głupim nielegalnym wyścigiem? – Ale nie wiem jak to się ma do listy, która jest w środku. 

Brunetka w końcu otworzyła kopertę i wyjęła ze środka kartkę, na której widniały ponumerowane imiona i nazwiska. 

1. Daisy Rogers (C). 

2. Dylan Rogers (C). 

3. Luke Hemmings. 

4. Jack Hemmings. 

5. Ben Hemmings. 

6. Michael Clifford. 

7. Isaac Truman. 

8. Ashton Irwin.

9. Harry Irwin. 

10. Calum Hood. 

11. Mali-Koa Hood. 

12. Elspeth Browning. 

I tak dalej. Obok każdego z nich była dość duża cyfra, a na samym dole podliczenie wszystkiego z chińskim znakiem obok. 

– Nie wiem co to oznacza, Calum nie chciał przetłumaczyć – zaśmiał się Luke, dotykając miejsca z symbolem. 

– To chiński znak pieniądza – mruknęła Daisy z roztargnieniem, patrząc na dwie pierwsze pozycje z listy. Dlaczego była na pierwszym miejscu? I dlaczego Dylan również tutaj był? Co oznaczało "C" w nawiasach? 

– Czyli, że te cyfry to cena, tak? Cena za każdego z nas – powiedział blondyn z lekkim niedowierzaniem. 

– Tego nie wiesz – rzuciła zirytowana dziewczyna. – W kopercie nie było niczego innego? Żadnego listu z wyjaśnieniem? Dostałeś tylko to? Ktoś jeszcze to dostał? – pytała szybko, niemal zgniatając dokument w dłoniach. Luke szybko jej go zabrał i schował z powrotem do koperty, następnie odkładając ją. 

– Była tylko lista. Mam ją ja, Michael i moi bracia. Co do reszty... nie mam pojęcia. Na początku nie bardzo zdziwił mnie widok mojego nazwiska, bo sam chciałem zgłosić się do wyścigu, ale fakt, że jest tutaj Harry, czy Mali-Koa... 

– Zaraz, zaraz – przerwała mu Daisy, zaś on zamrugał i popatrzył na nią zdziwiony. – Chciałeś zgłosić się do wyścigu, w którym ktoś mógłby cię zabić, żeby wygrać? 

– A co w tym złego? 

– Jesteś popieprzony – zawyrokowała i wstała, zaczynając niespokojnie przechadzać się po pokoju. – Trzeba się dowiedzieć, czy lista rzeczywiście ma związek z wyścigiem i co oznacza fakt, że są na niej nasze nazwiska. Ktoś nas zgłosił? To niemożliwe, nigdy nie miałam nic wspólnego z wyścigami, Dylan tym bardziej – mówiła raczej do siebie, nerwowo przeczesując palcami dłonie. Wtedy poczuła jak jej telefon wibruje, więc wyjęła go z kieszeni i ujrzała na ekranie imię Tamsin. – Przepraszam na chwilę – powiedziała do Luke'a, nawet na niego nie patrząc i wyszła z salonu, już odbierając. 

– Daisy Amelio Rogers, gdzie ty do cholery jesteś?! Wiesz która jest godzina?! – wrzeszczała Tamsin na wstępie, po raz kolejny zachowując się jak zarozumiała starsza siostra, którą rzeczywiście była. – Mama wpadła tutaj niedawno i zrobiła mi awanturę, bo ciebie nie było. Przysięgam, że jeśli jeszcze raz przez ciebie oberwę, to nie ręczę za siebie. 

Daisy oparła się o ścianę i przymknęła oczy, wsłuchując się w kolejne oskarżenia Tamsin. Słuchała o swojej niesubordynacji, o tym, że zawsze sprowadza kłopoty; na koniec zaś została poczęstowana wzmianką o tym, że życie całej rodziny byłoby lepsze, gdyby państwo Rogers nie znaleźli się czternaście lat temu w domu dziecka. Brunetka poczuła spływające po policzkach łzy i znienawidziła się za to, że nie potrafi ignorować żałosnych i dziecinnych odzywek Tamsin, która zachowywała się jak rozpieszczony bachor.

– Wiesz co, Tam? Dzisiaj nie będzie mnie na noc. Powiedz Dylanowi, żeby się nie martwił – odpowiedziała zwyczajnie i rozłączyła się, ściskając komórkę w dłoni. Policzyła do dziesięciu i dopiero wtedy otworzyła oczy, momentalnie zatrzymując wzrok na wysokim blondynie, stojącym po drugiej stronie korytarza. – Nie wiesz, że to cholernie nieładnie podsłuchiwać? – spytała, ale nie miała siły na to, żeby porządnie się na niego wkurzyć. Przetarła policzki wierzchem dłoni i odbiła się od ściany. 

– Taa, jestem niewychowanym dupkiem. Ale mam też wolną sypialnię, gdybyś zdecydowała, że motele są poniżej twoich standardów – odezwał się Hemmings, opierając się niedbale o framugę i lustrując Daisy wzrokiem z góry na dół. Dziewczyna poczuła, jak na jej policzki wypływa rumieniec i odruchowo spuściła wzrok na czubki swoich combatów. 

Wsiadanie z nim do samochodu już było cholernie nieodpowiedzialne, natomiast samo to, że Daisy zastanawiała się nad propozycją Luke'a świadczyło, iż było z nią coraz gorzej. Przecież nawet go nie znała. Może w piwnicy już uzbierał sobie niezłą kolekcję takich naiwnych idiotek jak ona? 

Daisy właśnie chciała mu odpowiedzieć, gdy telefon w jej dłoni zawibrował raz jeszcze. Zielonooka odblokowała go i ujrzała wiadomość od numeru zastrzeżonego. 

– Luke? – jej głos zabrzmiał bardziej piskliwie niżby tego chciała, ale nie mogła się opanować. Dopiero teraz poczuła prawdziwy strach, który stopniowo paraliżował całe jej ciało. 

Blondyn najwyraźniej coś wyczuł, bo momentalnie do niej podszedł. Daisy drżącą dłonią podała mu swój telefon, a on popatrzył na wiadomość i zaklął pod nosem. 

Było to zdjęcie płonącego samochodu, należącego do Daisy. Dołączona do tego była jedynie krótka wiadomość, ale to wystarczyło, by jasno odczytać intencje nadawcy. To był wyrok, który ktoś właśnie wydał na Daisy. 

następnym razem nie zdążysz uciec.  

Przede wszystkim - cholernie dziękuję za każdy komentarz pod prologiem, nie spodziewałam się ich aż tylu. Nawet nie wiecie jak mnie to zmotywowało do pisania i tutaj właśnie przepraszam za to, że rozdział jest tak... do dupy. Naprawdę mi się nie podoba, ale nie sądzę, że wpadnę na coś lepszego. Początki nie są moją mocną stroną, jak widać, ale staram się. Wiem, że tu niewiele się dzieje, niewiele się dowiadujecie i w ogóle, ale początkowe rozdziały mają to do siebie, że niewiele mówią. W następnych pojawi się więcej informacji, obiecuję. A tymczasem - co sądzicie o naszych bohaterach? Daisy, Luke, Calum, Tamsin? Jakieś pomysły co do tego, dlaczego Daisy tak nienawidzi bycia dotykaną? I o co chodzi z listą? Chętnie poczytam wasze teorie. Następny rozdział pewnie pojawi się w kolejny weekend. ;-)